|
Post by kipspul on Jul 12, 2006 20:27:11 GMT 1
Thraïn trok sceptisch zijn wenkbrauwen op na die spraakwaterval van Nyjo. 'Hij vroeg niet eens of we wel vandaag vertrokken,' zei hij verbluft. 'Dat is pas enthousiasme,' grijnsde Illiath, onbewust Nyjo's uitspraak overnemend. 'Je hoeft jezelf in ieder geval geen zorgen te maken over de salarissen, en ook niet om de beveiliging, want het lijkt erop dat hij zijn tegenstanders door puur te práten al omver krijgt. En hé, waarom vertrekken we eigenlijk niet vandaag? 'Oh, waarom ook niet...' Thraïn zuchtte geërgerd. 'Ik zorg wel voor de spullen, als jij hier die spraakwaterval voor me opvangt.' 'Deal,' zei Illiath. 'En denk eraan dat je ál mijn wapens en spullen meeneemt, en niet de kleine onderdeeltjes weglaat!' 'Ayay heer Illiath,' mompelde Thraïn, die opeens het vervelende idee had dat de rollen omgedraaid waren. Hij haastte zich de taverne uit.
Illiath wachtte voor de herberg tot een van beiden (of allebei natuurlijk) terug zou komen.
|
|
|
Post by loesjele on Jul 14, 2006 19:47:16 GMT 1
Even later kwam Nyjo terug, zonder touwtjes in zijn haar, met 2 tassen in zijn handen en zijn lier om op zijn rug gebonden. Zijn zakken rinkelden van het zilver. "Hee, Illiath! nou, ik ben er klaar voor. Ik heb net ook nog even 17 zilverstukken en 6 koperstukken kunnen innen! geweldig, niet?" Hij dumpte zijn tassen en ging naast Illiath staan. "Waar is die vent gebleven die stonk naar boeken en saaie sukkels?"
|
|
|
Post by kipspul on Jul 15, 2006 17:34:00 GMT 1
'Thraïn is de spullen ophalen,' zei Illiath schouderophalend. 'Oh ja, dat moet ik je eigenlijk nog vertellen, hij is wél de baas. Volgens mij heb je hem aardig geïrriteerd daarnet door mij 'heer Illiath' te noemen en hem gewoon te laten staan... grappig toch, hoe egoïstisch hij eigenlijk is.' Illiath zuchtte. 'Je hebt een wapen bij je, hoop ik? Anders kan je er eentje van mij lenen - het begon zo langsamerhand moeilijk te worden om vanuit de deur van mijn appartement naar de woonkamer te komen. Of om een plekje op de bank vrij te maken...' Hij zei er niet bij dat hij in een aardig gróót appartement woonde, en dat hij de graaf in verlegenheid zou brengen over de grootte van zijn arsenaal, mocht de oude man het ooit eens zien.
|
|
|
Post by loesjele on Jul 15, 2006 19:39:56 GMT 1
"Ach, maak je niet zo druk... hoge piefjes kunnen wel tegen een stootje, hoor. Zo niet, dan moeten ze hun 'ondergeschikten' niet zo pochen. Vind je niet? En ja, ik heb 2 mesjes bij me, en een iets groter mesje," Nyjo opende zijn (net aangetrokken) knalgele jas, en onthulde 2 flinke dolken en een middelmatig zwaard. "En in een van die tassen zit nog een kruisboogje. Het is echt makkelijk om aan eentje te komen, alle bewakers die hier rondlopen zijn echt enorme sullen. Alsof je snoep van een baby afpakt." Nyjo grijnsde. Alle ordebewakers hadden kruisbogen op hun rug hangen aan leren koorden. Kinderspel voor hem om die koordjes door te snijden. "Maar wat die Thraïn betreft, ik zal beter oppassen met mijn woorden als je dat graag wilt. Maar als hij je weer zwartmaakt waar andere mensen bij zijn - mij niet inbegrepen - vind ik dat hij het verdient. Jij niet dan? Zoals je net al zei is hij een enorme egoïst."
|
|
|
Post by kipspul on Jul 17, 2006 17:46:51 GMT 1
OOC: Marloes, jij denkt dat de ordebewakers het niet merken als er opeens een groot gewicht van hun schouders af is? Een tikkeltje onrealistisch, maar jah 'Thraïn valt wel mee,' zei Illiath mild en licht bestraffend. 'Je moet hem gewoon niet zo zwaar beoordelen.' Daarna wierp hij even een kritische blik op Nyjo's wapens. 'Dintstaal, degelijk gemaakt...' mompelde hij. 'Waarschijnlijk een jaar of twee oud, dat zwaard? Slecht onderhouden trouwens.' Hij wees op een aantal roestvlekjes en een minimale kras op de kling. 'Die dolken zullen wel iets ouder zijn - is dit een erfstuk of zo?' Hij keek naar een van beiden en gebaarde of hij hem even mocht bekijken. Staal in zijn handen voelde altijd vertrouwd - vertrouwder nog dan staal op alle mogelijke plekken waar je het kon verbergen. Zoals hij nu had gedaan. Nyjo moest niet zo zeuren over wapens aan koorden - de sukkel. Waar hij het ook vandaan had, het was níet van een wachter. Zo stom waren die niet. Dus dat was Nyjo's eerste leugen. Een kleintje maar, maar Illiath had niet het idee dat het de laatste zou zijn. Hij zuchtte. Het was maar wachten op Thraïn en dan zouden ze wel zien. Die zou trouwens ook de wapens meenemen. Dan kon Nyjo nog eens zien wat een échte vechter aan wapens op zijn rug hing...
|
|
|
Post by loesjele on Jul 17, 2006 19:17:11 GMT 1
(Dat denk ik niet, maar ik denk dat die ordebewakers moeilijk achter zo'n dief aan kunnen als ze in een grote menigte zijn opgesloten. En Nyjo laat het gedeelte van de achtervolging achter, want dat vindt hij nogal vanzelfsprekend dat dat gebeurt.) "Neem mij niet kwalijk. Ik heb het gewoon niet zo op minder vrolijke mensen." Nyjo keek hem een beetje afwezig aan. "Deze dolk heb ik van mijn vader. Die andere heb ik ooit eens gekocht van een vriend, en dat zwaard..." Nyjo aarzelde even. "Nouja, die heb ik 5 minuten geleden gekocht. Ik dacht dat je niet zo blij zou zijn als ik niet genoeg wapens bij me had, zie je. Ik heb alleen altijd wel genoeg gehad aan mijn dolkjes. Sommige zwervers die honger hebben kunnen nogal gevaarlijk zijn. Maarja, het leven op straat is nou eenmaal gevaarlijk." Nyjo was altijd wel een beetje trots geweest op zijn dolkvaardgheden, tot op het moment dat Thraïn Illiaths verhaal over de duif in het donker uit de doeken deed. Zo goed was hij nou ook weer niet.
|
|
|
Post by kipspul on Aug 31, 2006 16:26:10 GMT 1
Illiath knikte. 'Je hebt gelijk, natuurlijk. Iemand kan nooit genoeg wapens bij zich hebben...' Hij zuchtte, tuurde in de verte of hij Thraïn al ergens zag, en trok tenslotte uit pure verveling een van zijn twee enkelhandige katana's. Handige zwaardjes. Hij deed een paar stappen weg bij Nyjo, liet het zwaard een paar zoevende cirkels door de lucht maken. Het staal glansde dof. Het tweede zwaard sprong al in zijn hand; bij het trekken hoefde hij niet langer na te denken. Het was even normaal als ademhalen... nu had hij twee wapens, een ondoordringbaar schild van staal in de handen van de juiste persoon. Hij merkte niet meer dat sommige mensen hem bevreemdt aanstaarden. Het staal danste om hem heen, suisde, zoefde, zong op het ritme van zijn voeten en hartslagen, oneindig van mogelijkheid en variatie. Hij danste tegen het staal, met het staal, en concentreerde zich op de vijand die er niet was. Aanval, riposte, draai...
|
|
|
Post by loesjele on Aug 31, 2006 16:58:21 GMT 1
Nyjo keek bewonderend naar de ongelofelijk sierlijke en dodelijke bewegingen van Illiath. Hij zag dat de vijand van lucht langzaam in mootjes werd gehakt, even sierlijk als een van die slangenmensen die op straat hun kunsten vertoonden. Even snel als een... als een... nee, sneller nog dan een bliksemstraal. Illiath leek eerder twee zwaarden als armen te hebben dan armen zelf. Het was in Nyjo's ogen ongelooflijk en onuitvoerbaar, en toch deed de jongeman deze onuitvoerbaar snelle bewegingen. Nyjo boog iets naar achteren, zelfs al stond hij een meter van Illiath's zwaardarmen vandaan. Toen Illiath klaar was met de lucht te doorklieven en in mootjes te hakken, glimlachte Nyjo en klapte in zijn handen, evenals de omstanders die keken. "wauwie, Illiath! hoe duur kost een cursus? grapje. Nee maarreh... dat was echt GEWELDIG, man!" Nyjo draaide zich om naar de klappende menigte en verhief zijn stem. "Dames en heren, Illiath de Zwaardendanser!" De menigte juichte luid.
|
|
|
Post by kipspul on Sept 1, 2006 18:12:32 GMT 1
Illiath knipperde verdwaasd met zijn ogen. Langzaam trok het stof op, en daarmee het bloedig rode waas dat voor zijn ogen gehangen had. Hij was omringd door mensen, applaudisserende mensen, en Nyjo stond te juichen alsof hij net de loterij gewonnen had... langzaam, heel langzaam, hief hij zijn twee wapens gekruist in de lucht in een overwinningsteken. Als de mensen dan toch een show wilden hebben... 'We want more!' riep een durfal uit het publiek. 'Jaah!' riep een ander. 'Meer! Bis!' Hij zuchtte, midden in de kring, en legde zijn twee katana's weg. Goed dan. Hij probeerde het schaamrood uit zijn gezicht te weren en hief zijn kin op, uitdagend. Diep van binnen voelde hij dat hij eigenlijk alleen zichzelf uitdaagde. 'Is er iemand hier die enige ervaring heeft met schermen?' vroeg hij, zijn degen uit de schede trekkend. 'Ik heb hem - of haar - alleen nodig om te demonstreren waar de klassieke schermleer tekort schiet. Wie durft?'
|
|
|
Post by loesjele on Sept 1, 2006 21:23:31 GMT 1
Lyzell had de zwaardvechter met het rode haar verbaasd gadegeslagen. Ze was diep onder de indruk van hem. En Lyzell had al vele zwaardvechters en schermers gezien. Dat weliswaar niet zonder reden. De mensen om haar heen drongen een beetje terug toen de roodharige jongen hen min of meer uitdaagde. Lyzell keek om zich heen, keek of niemand anders zich aanbood, en stapte toen naar voren. "Ik ga wel," zei ze, gespeeld koel.
Nyjo wees met zijn arm naar Lyzell. "Deze jongedame hier biedt zich aan. En wat is uw naam, als ik vragen mag?" "Ik heet Lyzell Kém' Raessem. Nyjo keek bewonderend naar haar springerige, krullende witblonde haar, Dat heel kort was geknipt, op een paar kleine strengen pijpekrullen na voor haar oren. het glansde in de middagzon, en het leek bijna van zilver gemaakt. De zwarte hoofdband in haar haar benadrukte dit effect. Verder droeg ze een grijsblauwe jurk die tot haar knieen reikte, met daaronder eveneens tot de knie reikende paar laarzen. Het bruine zachtleren jasje dat ze aanhad had ze helemaal dichtgeknoopt tot vlak onder haar kin. Aan haar riem die over haar jas heen zat was maar een zwaard te zien. "Goed," zei Nyjo. "Vrouwe Kém Raessem, dit is Illiath Kasonsson." Nyjo ging naast haar staan en duwde haar zachtjes naar Illiath toe, aangezien ze 15 meter van hem vandaan bleef staan. Lyzell keek Nyjo even vervreemd aan, maar ze snapte de opdringerige hint. Ze liep naar Illiath toe, en trok haar zwaard. "Nu, mijnheer Kasonsson, wat ontbreekt er aan de klassieke manier van schermen?" het klonk niet arrogant, maar oprecht geinteresseerd. En dat was ze ook.
|
|
|
Post by kipspul on Sept 4, 2006 10:34:20 GMT 1
Illiath grijnsde naar haar - een beetje zenuwachtig weleenswaar, maar gemeend. 'Om het goed te demonstreren, moet je jezelf strikt aan de klassieke schermleer houden - anders lukt het niet.' Hij deed een halfslachtige poging om te knipogen. 'Dat betekent, ik ga jou gebruiken om te laten zien hoe waardeloos klassiek schermen is. Wees gerust, je krijgt later nog tijd om revanche te nemen.' Hij trok zijn wenkbrauwen op. 'Het is heel simpel - verdedig jezelf. Klassiek. Doe je mee?'
|
|
|
Post by loesjele on Sept 4, 2006 19:18:11 GMT 1
Lyzell knikte, om te laten zien dat ze het begrepen had. "Ja. Ga je gang." Lyzell merkte dat deze jongeman jonger was dan ze had gedacht. Hij kon hoogstens 17 of 18 jaar zijn. Hij had een paar puistjes zag ze nu, maar vreemdgenoeg ontsierde het zijn gezicht niet echt.
(En het zijn precies 50 woorden. Tel maar na.)
|
|
|
Post by kipspul on Sept 6, 2006 9:16:15 GMT 1
OOC: Is't goed dat ik Lyzell ff 'bestuur'? Anders modify ik.
Eerst een paar simpele combinaties. Kijken of ze het voetenwerk goed had, of ze inderdaad de klassieke schermleer volgde en niet de straatversies. Het geluid van schuifelende voetstappen en het stalen gekletter van de degens dreef het geluid van de joelende mensen weg. Stof vulde zijn neusgaten, samen met de geur van zweet en een hete middag en... ... bijna had die uithaal hem geraakt. Ze was nog snel ook! Hij besloot tot actie over te gaan. Toen ze naar hem uithaalde dook hij voorover, maakte een vlugge koprol en sprong weer op. Ze was pas halverwege de draai toen hij de degen - gemakkelijk - tegen haar nek kon leggen. Hij grijnsde. 'Nog een keertje.' Weer gingen ze klaarstaan. Deze keer was ze meer voorbereid op de ontwijkende duik en wist ze snel genoeg af te weren, maar nadat hij met een zweepslag van zijn wapen op het gevest van het hare sloeg, moest ze - verrast - toekijken hoe haar degen tegen de grond kletterde. De derde keer was moeilijker. Lyzell leerde snel en had uitstekende reflexen. Desondanks had ze er niet van terug dat hij in een soort van kamikazeactie op haar afsprong, met zijn linkerhand haar zwaardarm naar achter duwde en met de rechter de degen langs haar keel legde. Illiath grijnsde en boog naar het publiek, dat flink applaudisseerde. 'Ooit eraan gedacht om in een toernooi te gaan vechten?' vroeg hij ondertussen aan Lyzell. 'Je hebt prima reflexen.'
|
|
|
Post by loesjele on Sept 7, 2006 21:41:13 GMT 1
(nee, ik had dat stuk zelf toch niet beter gekund.) Lyzell wreef over haar keel. "Ik ga naar het toernooi in Silvedrad. Maar zo te zien maak ik geen schijn van kans bij de zwaardgevechten." Nu was dat ook niet de bedoeling; ze ging meedoen met het magierstoernooi. Glimlachend veegde ze het stof van haar grijsblauwe jurk. "Maar zwaardvechten is niet echt mijn ding. Het is weliswaar een goede sport en manier van zelfverdediging, maar ik heb nog een andere kwaliteit." Nyjo hoorde dit. "Ook naar Silvedrad, vrouwe? wij gaan er ook heen. Illiath hier is van plan mee te doen." "ja, dat kon ik wel raden, mijn beste... hoe heet je?" "Nyjo Loraner Thireon, vrouwe." "Aha." Lyzell wist verder niet veel te zeggen. "Aangenaam." Lyzell overwoog even een stille, snelle maar eenzame reis met meegaan met Illiath en Nyjo. Als ze niet te vertrouwen waren, had ze altijd haar magie die haar zou helpen. Vanaf haar 4e levensjaar zat ze al op de magierschool, ze had best wat ervaring voor een adolescent, zoals haar mentoren en leraren haar de laatste tijd noemden. Bovendien was ze het eenzame reizen meer dan zat. Een jaar geleden is ze geslaagd van de Academie voor Magiers te Heriath, en sindsdien reisde ze het land door. "Zeg, Nyjo, Illiath... zou ik misschien mee mogen reizen met jullie? Ik vind alleen reizen niet zo.. zo.. fijn."
|
|
|
Post by kipspul on Sept 15, 2006 12:16:04 GMT 1
'Moet je aan Heer Mylliad vragen,' zei Illiath twijfelend. 'Ik denk niet dat ik daar een uitspraak over kan doen...' Hij fronste, dacht eens na over zijn eigen zin en glimlachte toen wat onzeker. 'Thraïn, bedoel ik. Heb je hem al wel eens ontmoet? Hij is de leider van dit zootje, eigenlijk. Hij wilde in Silvedrad zaken gaan doen of iets dergelijks.'
|
|
Maravyn
Servulus
Everything is gone, the only thing we have left, is death.
Posts: 35
|
Post by Maravyn on Nov 6, 2006 13:27:25 GMT 1
Maravyn stond tussen de mensen met samengeknepen ogen te kijken. Zíj mocht niet mee, maar ondertussen Nyjo wel, en dat andere kind ook. Ze hief haar hoofd op, en haar ogen fixeerde zich op het meisje. Dan ging ze wel alleen. Ze zouden nog wel zien, als zij opeens tegenover hen stond. Ze zwaaide nog even naar Illiath, onzeker of hij haar kon zien, en begon door de menigte heen te waden.
|
|
|
Post by kipspul on Nov 6, 2006 13:47:32 GMT 1
Daar stond Maravyn! Ze zwaaide - heel even maar - en toen was ze weer weg. Illiath vocht de stomme neiging om terug te zwaaien weg en boog nog maar eens naar het publiek. Raar geval. Moest per sé naar Kantika en wilde hen vanuit het niets overhalen... najah.
Thraïn worstelde zichzelf door de menigte heen. Worstelen was wat overdreven, want zijn lengte was voldoende om de meeste mensen te laten beseffen dat hij hard kon duwen. Maar alsnog wat het verrekte moeilijk om in de buurt van... Hij knalde tegen iemand op. Een tweede blik maakte duidelijk dat het om Maravyn ging, die hij al eerder had gezien. 'Hallo mevrouw D'Nuvean,' waagde hij het te zeggen. Toen ging hij zo soepel mogelijk om haar heen en gauw door naar Illiath. 'Kasonsson!' brulde hij. 'Kom onmiddelijk hier heen en stop met bedelen, we hebben een toernooi om aan te denken!'
De jongeman keek op. 'Je hebt de spullen?' riep hij terug. 'Mooi zo! Effe wachten, ik kom zo naar je toe!' Hij grinnikte naar Lyzell. 'Dat is m'n baas... nou ja baas, hij is belangrijker dan ik maar dat is het wel zo'n beetje. Thraïn Mylliad. Kom je mee? Volgens mij wil hij dat we vertrekken.'
|
|
Maravyn
Servulus
Everything is gone, the only thing we have left, is death.
Posts: 35
|
Post by Maravyn on Nov 9, 2006 10:55:32 GMT 1
Maravyn draaide zich verbijsterd om. Ze was net tegen Thraïn opgeknald, en hij was alweer verdwenen in de menigte, voordat ze zelfs maar wat kon zeggen. Ze fronste, en ging Thraïn achterna in de menigte. Ze zag Illiath, en zwaaide nog een keer. Ze wenkte hem. 'Kom dan,' siste ze.
|
|
|
Post by kipspul on Nov 9, 2006 21:28:52 GMT 1
Illiath keek van Lyzell naar Thraïn, en toen viel zijn blik weer op Maravyn. Ze wenkte. Wacht even. Ze wenkte? Wat kon ze in vredesnaam van hem willen? 'Ben zo terug,' mompelde hij tegen Lyzell, 'zeg tegen Thraïn dat ik eraan kom.' Hij baande zich een weg door de mensen heen, 'sorrie' en 'mag ik er alsjeblieft langs?' zeggend tegen de mensen die hem niet meteen erlangs lieten. Toen stond hij eindelijk min of meer binnen gehoorsafstand van Maravyn.
|
|
Maravyn
Servulus
Everything is gone, the only thing we have left, is death.
Posts: 35
|
Post by Maravyn on Nov 13, 2006 10:19:17 GMT 1
'Hoi,' zei Maravyn zachtjes. 'Ik wou even afscheid komen nemen. Pap wilt me niet alleen laten gaan, dus ik denk dat het wel een poosje duurt voordat we elkaar weer zien. Hij laat me én niet alleen naar Silvedrad gaan, én niet alleen ergens anders naar toe, dus zit ik hier vast.' Ze keek bedroefd. Vervolgens liep ze wat dichter naar Illiath toe, en gaf ze hem een kus op zijn wang. Vervolgens draaide ze zich om, en begon door de menigte naar 'buiten' te duwen.
|
|