Post by thasprout on Aug 21, 2006 22:40:59 GMT 1
... Hij pakte me bij mijn kraag, en sloeg me vervolgens recht in mijn gezicht. Ik was woedend, kwaad, maar ook zo erg in de war. Het alcohol sloeg al over naar mijn hersenen. Ik leek te verzuipen in de lege flessen, voor mij waren het allemaal objecten, die klaar stonden mij in duizend stukken te hakken. Het liefste was ik opgestaan, en had ik in een razende beweging alle flessen anar buiten geslingerd. Maar nu stond hij boven mij, en hield hij mij was. Hij was razend. Maar ik ook.
Ik voelde dat ik nog steeds het mes in mijn handen had, en wou het naar hem toesteken, gewoon om hem weg te jagen, toen hij plotseling tegen mij schreeuwde. "Ben je helemaal gek geworden?! Wat doe je jezelf aan?!" Wat ik mijzelf aandoe. Wat ik mijzelf aandoe. Ik heb gewoon zorgen aan mijn kop, ik wou het ook tegen hem schreeuwen dat soms Alcohol een goede oplossing is om even je problemen te vergeten. Wat is er nou mis mee, met gelukkig zijn? Heb ik dan niet het recht om gelukkig te zijn? Maar het werd me al gauw duidelijk dat hij niet het alcohol bedoelde.
Ik moest wel even weg van de wereld geweest zijn, ik moest wel even flink wat anders gedaan hebben. Hij keek mij aan, met zijn jonge ogen. Slechts 3 jaar jonger dan mij, mijn lieve broer, daar stond hij. Tranen in zijn ogen, zijn wereld stortte in door iets, dat zag ik nog.
Hij liet mij los, en stapte achteruit. Hij wou weg, maar wou ik dat? "Wacht even, Niels, wacht even..." Dat zei ik, vaagjes. Maar hij schudde slechts zijn hoofd, en mompelde nog iets. Wat, ben ik alweer vergeten, de kater de dag erop liet mij ook niet echt veel ervan herinneren, maar ik weet nog precies de stappen die hij zette, waar hij precies zijn voet neerzette, en hoe hij bijna over die fles daar struikelde. Ik liet het mes vallen, in een plas naast mij.
Het mes was rood. Het bier was geel. Samen mengde dat tot een vage orange kleur.
- ThaSprout
[/blockquote][/center]