Post by loesjele on Aug 30, 2006 19:45:00 GMT 1
(ik raakte geinspireerd door thasprout/Piet's verhalen.)
"Stop met huilen." Hij keek me haast onbewogen aan. Het was een bevel. Hij wilde zijn macht tonen door me iets te laten doen wat totaal nutteloos was, hij wilde laten zien dat hij me als een robot kon bedienen. Benadrukken dat ik nog een klein kind was zonder eigen keuzes. Maar als mijn keuzes niet werden weggerukt door hem, had ik gekozen. En hoe.
Ik zou kiezen. Kiezen hoe snel ik lopen moest, kiezen of ik een beetje onderuitgezakt of juist rechtop op de bank zou gaan zitten, kiezen of ik huilen wilde of niet.
Ik manipuleer hem met mijn huilen, zegt hij. Ik jammer dat ieder levend mens weet dat niemand zomaar kan huilen, door wilskracht. Tenzij je zo'n speciaal pilletje neemt, dat ze weleens in soaps gebruiken. Maar hoe kon hij dat weten, hij heeft toch nog nooit van zijn leven gehuild. Tenminste, ik heb hem nog nooit zien huilen...
Wie was het die mijn eten betaalde? Wie betaalt mijn zakgeld? Wie is hier 25 jaar ouder? wie is hier uberhaupt de ouder?
De feiten die een ouder tegen een weerbarstig kind zou zeggen, en wat hij net heeft gezegd nog ook. De tranen stromen nu nog harder, en ik merkte dat ik schokte van het snikken, terwijl ik... Volgens mij heb ik nog nooit gesnikt... nooit eerder. Huilen zonder snikken.
Maar het waren ook niet de tranen van woede. Het waren tranen van teleurstelling, van gekwetstheid en machteloosheid. Ik hou van hem, hij is mijn vader.
Maar ik kwam alweer tot de ontdekking, dat hij me niet begreep. En dat zou hij ook nooit meer kunnen.
Maar nu wilde ik alleen maar ver weg van deze man zijn. Ik hou van hem, maar ik haat hem eveneens. Ik wil dat hij trots op me is. Dat hij wat minder de ongeïnteresseerde opa zou spelen.
Hij houdt van me, zegt hij. Waarom komt hij dan nooit opdagen op ouderavonden, die over mij op school gaan? waarom belde hij me niet op, vlak voordat ik op vakantie met mama ging, om ons een goede reis te wensen?
Ik wist dat ik de moed niet heb om deze dingen hardop te zeggen.
Daarom schreeuwde ik maar dat ik bij mama wilde wonen.
"Stop met huilen." Hij keek me haast onbewogen aan. Het was een bevel. Hij wilde zijn macht tonen door me iets te laten doen wat totaal nutteloos was, hij wilde laten zien dat hij me als een robot kon bedienen. Benadrukken dat ik nog een klein kind was zonder eigen keuzes. Maar als mijn keuzes niet werden weggerukt door hem, had ik gekozen. En hoe.
Ik zou kiezen. Kiezen hoe snel ik lopen moest, kiezen of ik een beetje onderuitgezakt of juist rechtop op de bank zou gaan zitten, kiezen of ik huilen wilde of niet.
Ik manipuleer hem met mijn huilen, zegt hij. Ik jammer dat ieder levend mens weet dat niemand zomaar kan huilen, door wilskracht. Tenzij je zo'n speciaal pilletje neemt, dat ze weleens in soaps gebruiken. Maar hoe kon hij dat weten, hij heeft toch nog nooit van zijn leven gehuild. Tenminste, ik heb hem nog nooit zien huilen...
Wie was het die mijn eten betaalde? Wie betaalt mijn zakgeld? Wie is hier 25 jaar ouder? wie is hier uberhaupt de ouder?
De feiten die een ouder tegen een weerbarstig kind zou zeggen, en wat hij net heeft gezegd nog ook. De tranen stromen nu nog harder, en ik merkte dat ik schokte van het snikken, terwijl ik... Volgens mij heb ik nog nooit gesnikt... nooit eerder. Huilen zonder snikken.
Maar het waren ook niet de tranen van woede. Het waren tranen van teleurstelling, van gekwetstheid en machteloosheid. Ik hou van hem, hij is mijn vader.
Maar ik kwam alweer tot de ontdekking, dat hij me niet begreep. En dat zou hij ook nooit meer kunnen.
Maar nu wilde ik alleen maar ver weg van deze man zijn. Ik hou van hem, maar ik haat hem eveneens. Ik wil dat hij trots op me is. Dat hij wat minder de ongeïnteresseerde opa zou spelen.
Hij houdt van me, zegt hij. Waarom komt hij dan nooit opdagen op ouderavonden, die over mij op school gaan? waarom belde hij me niet op, vlak voordat ik op vakantie met mama ging, om ons een goede reis te wensen?
Ik wist dat ik de moed niet heb om deze dingen hardop te zeggen.
Daarom schreeuwde ik maar dat ik bij mama wilde wonen.