Post by thasprout on Aug 31, 2006 21:46:13 GMT 1
Ik opende de deur van die kamer. Hoelang ben ik daar wel niet geweest? Het was een tamelijk kleine kamer, met niet veel spullen. Het was een rommelkamertje voor mij, daar lagen al mijn muziekboeken en instrumenten. Mijn hand betaste de muur naast mij, voor het lichtknopje. Eenmaal gevonden, verscheen er licht in de kamer.
Buiten was het donker. Zwarte wolken bedekte de hemel. Regen viel zacht naar beneden, en was het uitzicht naar buiten, een droevig uitzicht. langzaam liep in naar de piano, en raakte ik voorzichtig de toetsen aan. De zuivere toon die uit de piano kwam, raakte mij diep, alsof de piano speciaal voor mij zijn best had gedaan om perfect te blijven. Perfect zodat ik al mijn gevoelens om kon zetten tot muziek. Zodat ik alle pijn uit mijn hart kon laten wegdansen. Maar het moment dat ik mijn andere vingers neerzette, voelde ik ineens dat ik het niet meer kon. Dat ik het verleerd was. In ene klap veranderde de inspiratie, waarom ik toch maar deze kamer had betreden, in een mist van een diepe teleurstelling. Het voelde stroef aan, terwijl ik langzaam noot voor noot de noten pakte, die in mijn hoofd zaten. Moeizaam baande ik mij door het stuk heen. Met elke toets die ik aanraakte veegde ik het stof van de piano af.
Ik had haar aangekeken, toen ze die woorden zei. "Het is voorbij..." Ik had het al zien aankomen. Ik wist niet eens waarom, hoe of wat, maar het was over. Ze wou weglopen, maar toen ze omdraaide pakte ik haar bij haar schouder vast. Ik zei niets. Ik wist niets te zeggen. "Je kan beter naar huis gaan." Toen, sloeg ze mijn hand van haar schouders af, en liep ze verder.
Ik had het licht alweer uitgedaan. Ik voelde mij beter in het donker. Weer ging ik achter mijn piano zitten. Het zat nog vers in mijn hoofd, wat er allemaal gebeurd was. De eerste tonen weergalmden door de kamer heen. langzaam begon ik een oud melodietje te spelen. Een melodietje dat ik 3 jaar geleden voor haar had geschreven, kort nadat ik haar ontmoette.
Ze had een blinddoek om, en ik leidde haar naar een klein kamertje. Het was hier nog tamelijk leeg. "Ga hier zitten." Zei ik glimlachend, terwijl ik haar voorzichtig op een stoel liet zitten. "Wat ik dit?" Vroeg ze ook lachend, maar vol in verwachting. Oh ja, ze zou genieten. Voorzichtig raakte ik de eerste toon van de piano aan.
Steeds sneller liet ik het stof van de piano dansen. In mijn hoofd draaide de herinneringen. Het waren er zoveel, en steeds sneller flitsten ze voorbij. Steeds sneller volgde ik een reeks van toetsen om ze bij te houden.
Het publiek applaudiseerde luid. Ze waren helemaal stil van mijn spel. Ik keek ze aan, maar stond niet op. Tussen hun allen zat ze. Ze zag me, en stak beiden duimen op. Ik draaide terug naar de piano. Voordat het applaush zelfs verminderde raakte ik de eerste toets aan. Zij kende het lied.
Een traan liep over mijn wang. "En houd die rotbloemen bij je!" had ze geschreeuwd terwijl ze het bosje rode rozen voor mijn voeten gooide. Ik had mijn ogen gesloten, maar mijn vingers bleven doorgaan, en doorgaan. Ik had er geen controle meer over. Ik voelde hoe mijn maag zich omdraaide bij de gedachte aan de waarheid. "Ze is er niet meer. Niet meer in jou leven." Ik fluisterde hees de woorden. Ik werd misselijk. Ik draaide mij half, en voelde hoe mijn maaginhoud in razend tempo naar bovenkwam. Vervolgens viel ik zijwaards van mijn stoel af.
Ik heb onrustig geslapen.
Ik werd wakker, en rook een nare geur. Mijn hoofd deed pijn, en ik zag aan de andere kant van mijn pianokruk een plas op de grond liggen. Langzaam kwam ik overeind. Alles om mij heen draaide. "Die fles wijn was toch teveel geworden.." dacht ik terwijl ik steun zocht op de kruk, om omhoog te komen. Ik keek naar de piano.
Naast stof zat er nu ook opgedroogt bloed.
- ThaSprout
[/blockquote][/center]