Post by thasprout on Sept 1, 2006 23:11:58 GMT 1
Ik heb vele verhalen geschreven, maar diegene die ik allemaal ooit eens op het Internet heb gepost, staan nu ook op dit forum. Ja, tuurlijk, ik schrijf nog steeds, en nog steeds post ik eens in de zoveeltijd een verhaal, maar verwacht niet elke dag weer een nieuw verhaal. Soms kunnen er wel weken tussen zitten. Soms ook net een aantal uur. Ik hoop jullie toch nog vaak te treffen op dit forum, ondanks mijn afname van verhalen...
Het origineel heet eigenlijk Wraak. Maar ik heb hem hernoemd, zodat hij beter in mijn verhalenreeks past. Of het een echt bundel word weet ik niet, maar misschien breng ik deze verhalen, en nog een stuk of wat anderen, wel uit.
Als je een zwak hart hebt... Lees dit niet.
Klik deze pagina onmiddelijk weg.
Don't tell me I didn't warn you...
Het origineel heet eigenlijk Wraak. Maar ik heb hem hernoemd, zodat hij beter in mijn verhalenreeks past. Of het een echt bundel word weet ik niet, maar misschien breng ik deze verhalen, en nog een stuk of wat anderen, wel uit.
Als je een zwak hart hebt... Lees dit niet.
Klik deze pagina onmiddelijk weg.
Don't tell me I didn't warn you...
Boos... nee woedend... rende ik de trap op. Ik had het helemaal gehad, met haar, met dit leven, met alles. Ik had het niet gewoon niet meer. Met een haal van mijn arm, maalde ik alles van mijn bureau af. Mijn ogen traanden, deden pijn van het tranen. De vele littekens op mijn armes bonkten, en mijn eigen hart pompte zo hard dat het mij pijn deed. Elk deed van mijn lichaam was nu compleet verrot, vernietigd, Verdord. Overspoeld met haat. En het wou alleen maar vernielen. Mij vernietigen. Ik keek naar de spullen op de grond en zag meteen al het mes liggen. Er zat nog opgedroogd bloed op van de vorige keren.
... Ze had me geslagen in mijn gezicht, en schreeuwde tegen mij. Ja. Ik was een junkie, een kwajong dat geen flikker in huis deed, alleen maar arrogant tegen wie dan ook tussen mij en mijn leven op de computer kwam. Voor de rest kon het mij niets schelen, wat er nou gebeurde met mij, of de rest van de wereld. Ik was toch al dood. Zo voelde alles aan, de ellendige sleur van het leven, die mij al een eeuwigheid het leven door sleurde. En nu was het over.
Ze had me met een spuit in handen gezien, dat mens, dat ik ooit als een moeder beschouwde. En ze was razend. Maar waarom eigenlijk? Het kon haar toch niets schelen als mij iets zou overkomen. Toen ik 3 dagen buitenrond zwierf, zonder eten, zonder onderdak, had ze ook niet eens de moeite gedaan om mij te zoeken. Dus waarom doet ze nu dan wel alsof ze me beschermt? Ja, ik weet het best. Om mijn leven nog meer te verzuren. Om alles af te pakken wat ik maar wil. Net zoals elk ander op deze verrotte planeet.
Mijn arm deed pijn. Verschrikkelijk veel pijn. Maar mijn wang brandde nog steeds meer. En de traan die erover stroomde, leek de pijn nog meer te verergen. Ik keek naar een van mijn laden. Langzaam veranderde mijn furie, in een soort doelgerichte woede. Ik kreeg ineens een idee.
Ik schoof mijn bureau voor mijn deur. Hij was extreem licht, omdat ik helemaal niets in mijn kastjes had zitten. Dat had ik in een razende bui ooit eens eruit gegooid. Nu lag het overal en nergens op de grond. Glasscherven, van mijn 3 jaar lange collectie bierglazen verzamelen, scherven van mijn favorite beeldjes, kleingeld, potloden, en heel veel papier. Het kon me niets meer schelen. Ik keek naar een van mijn laden. Er zaten 6 lange spijkers in getimmerd, en die wezen naar buiten. Ik had die ooit eens erin geslagen, toen ik ziekelijk verveeld was. Ik haalde mijn vinger er licht over. Ze waren nog scherp. Toen zat ik op de grond, en zette mijn voeten tegen mijn bed aan, die recht voor mij stond. Ik voelde licht de 6 spijkers in mijn rug prikken. Naast me zocht ik mijn afstandsbediening, in de hoop vuil, en vervolgens drukte ik op een knop. Mijn sterio ging aan. Op vol geluid.
Het duurde niet lang voordat ze hapte.
"Doe die muziek uit!" hoorde ik haar van beneden schreeuwen. Ik reageerde er geeneens op. Ik zette alleen maar mijn voeten steviger tegen het bed aan. Ik hoorde haar de trap op stampen. Nogmaals schreeuwde ze naar me dat ik mijn muziek uit moest doen. "Puur sweet salvation." Zei ik zacht, maar mijn muziek overstemde mijn hese stem. De deurhendel ging een aantal keren op en neer. En vervolgens werd op de deur geslagen. Ik deed mijn ogen dicht. En toen bokte iets tegen de deur, en ik voelde ineens 6 pijnlijke steken in mijn rug.
Ik gaf geen kik.
Bij elke bonk voelde ik hoe de 6 punten steeds dieper in mij drongen.
- ThaSprout
[/blockquote][/center]