Post by thasprout on Sept 15, 2006 8:00:04 GMT 1
Mijn hoofd deed verschrikkelijk veel zeer. Alles was donker, en gehuld in een zwarte waas. Het enige wat ik voelde was iets hards voor me, iets met veel vorm. Ik hing over het stuur heen, met mijn hoofd op het dashboard. Langzaam kwam ik overeind, lichtlijk tastend in het donker. Het was al gauw duidelijk dat ik een fout had gemaakt. Maar wat was er gebeurd? Door de klap leek ik mij niets te herinneren. Zelfs mijn naam leek iets van een ver verleden. Zacht had ik gemompeld dat ik mijn portomonee moest vinden. Daar zou het vast wel in staan.
Ik tastte naar mijn rechterzak, en na enig voelen vond ik hem. Vreemd. Het leek wel alsof mijn zak binnenste buiten zat. Ik haalde er een zware portomonee eruit. Het moment dat ik het deed, schoot ineens mijn naam te binnen, zonder dat ik echter ook wat zag. Het was net alsof er iemand naast mij zat, en mijn naam zacht mompelde. "Dat ben ik ja..." gaf ik als antwoord, op mijn eigen hersenspinsel. Ik moest uit de auto en snel ook. De portomonee stak ik in mijn linkerzak, en vervolgens opende ik mijn deur, en viel ik zijwaards uit de auto.
Alles voelde zwaar aan, en deed pijn. Maar ik wist dat als ik wou overleven, dat ik door moest zetten. Ik kon de vage schaduwen van bomen ontdekken, met niet heel ver van mij, een soort van een lichtsbron. Waarschijnlijk is dat de weg, en was ik van de weg afgereden. Hoe dichter ik bij de lichtbron kwam, hoe duidelijker een beeld in mijn hoofd tevoorschijn kwam. Een vrouw die een hand op mijn bovenbeen legde, en mij aankeek, liefde uitstraalde... En 2 kinderstemmen. Beiden jongens. Ik was getrouwd. Midden op de weg staande, besefde ik ineens dat ik nog steeds de portomonee bij me had. Ik haalde hem uit mijn zak, en zocht druk naar foto's. De portomonee had een vrouwelijke geur, ik nam aan dat het de portomonee van mijn vrouw was. En erin zag ik een 3tal aantal foto's. Een kwam mij zo bekend voor... Ja, alsof ik hem mijn hele leven kende. Dat moest ik zijn. Ik sloot mijn ogen even, en ademde diep in. Zelfs mijn longen deden pijn. Maar ik moest mijn huis vinden.
2 Lichtbronnen verschenen van achteren, en kwamen in razend tempo naar mij toe. Ik draaide mij om, om verblind te worden door het licht. Ik hoorde de toeters van mijn auto, en voelde meteen een klap erna.
Ik ben waarschijnlijk naar het ziekenhuis gebracht, want daar werd ik wakker. Lichtjes kwam mijn geheugen terug. Maar wat ik daar op die weg deed? Ik zou het echt niet weten. In de krant naast mij las ik dar er gisternacht een auto ongeluk heeft plaats gevonden. Er zijn drie doden gevallen, maar de bestuurder is ontkomen, en waarschijnlijk was hij zoekend naar help aangereden door een andere auto. De andere inzittende waren geacht om op slag dood te zijn, hoewel er tekenen waren dat de vrouw naast de bestuurder even probeerde weg te komen. Ze werd gevonden met mond open, alsof ze iets wou zeggen.
- ThaSprout
[/blockquote][/center]